زیبایی دنیا توی تغییر کردنشه. اگه همیشه اطراف ما یکجور و یک شکل باقی می موند دیگه زیبایی وجود نداشت. به نظر من بزرگترین هنر خلقت توی اینه که با اینکه همه چیز در طبیعت همواره در حال تغییره اما هماهنگی و حرکت به سمت تعالی، ویژگی ثابت همه دورانهاست. چیزی توی دنیا نیست مگه اینکه نگاهش به طرف کمال باشه. حتی روزها و سالهای عمر ما که توی تسلسل ثانیه ها گم میشن دارن کتابی رو ورق میزنن که یه روز به آخر میرسه. آدمهای اطراف ما هم تغییر میکنن. چیزی توی وجود همه هست که اونها رو وادار میکنه مسیر رشد و کمال رو طی کنن البته این راه نه اونقدر تاریک و مه آلوده که نشه توی اون قدم برداشت و نه اونقدر واضح و روشن که چشم بسته بشه از پیچ و خمهاش عبور کرد. کسی که میخواد پرواز کنه باید حتی بدون بال پریدن رو هم یاد بگیره. کسی که میخواد از دیوارهای شک و تردید عبور کنه باید نیلوفر شدن رو بلد باشه. شاید این دفتر خاطرات، که امروز، به انتهای فصل چهارم خودش رسیده واسه خیلی ها یه دفترچه ساده و بی اهمیت باشه اما برای من، برای محمد، پله های رسیدن به کمال و زیبایی بوده و هست. چه بسا نوشته هایی که با الهام از یه نظر ساده آفریده شدند و یا خاطره ها و حرفهای نگفته ای که توی سه نقطه های جملاتم خودشون رو پنهان کردند. نوشته هایی که باهاشون گریه کردم، خندیدم، ترسیدم، به فکر فرو رفتم و...! فقط خدا میدونه توی این یکسال آینده چی به این وبلاگ و نویسنده اش میگذره. براشون دعا کنین.
نوشته شده توسط محمد حسین خوشرفتار در سه شنبه 85/9/14 و ساعت 12:15 صبح | نظرات دیگران()
این منصفانه نیست. دارم ذره ذره خرد میشم. زیر فشار یه سوال ساده، سوالی که خودم ساختمش اما توی جوابش موندم. برای کسی هم مهم نیست. حتی برای خدا. کاش با من حرف میزد. درسته که عاشق به جز خوبی و زیبایی محبوبش چیزی نمیبینه اما اگه معشوق بتونه هر لحظه بدیها و زشتیهای عاشقش رو ببینه چی میشه؟ با خودش نمیگه که چرا اینجور آدم سیاه دلی عاشق من شده؟! خودش رو از بنده اش دور نمیکنه؟ و اگه عاشق بفهمه که در نظر محبوبش چه جوری دیده میشه چی به سرش میاد؟ چه حالی میشه وقتی هر لحظه که با محبوبش حرف میزنه چهره زشت خودش رو توی برق چشمهای معشوقش ببینه؟ واقعا منصفانه نیست. تحمل این حقیقت در توان من نیست. کسی همدرد من نیست؟ چقدر خوبه اگه تنها باشم. و من حیران از اینم که با چه رویی باز هم به خدا میگم دوستت دارم؟
نوشته شده توسط محمد حسین خوشرفتار در سه شنبه 85/9/14 و ساعت 12:15 صبح | نظرات دیگران()
نوشته شده توسط محمد حسین خوشرفتار در سه شنبه 85/9/14 و ساعت 10:9 عصر | 
زیبایی دنیا توی تغییر کردنشه. اگه همیشه اطراف ما یکجور و یک شکل باقی می موند دیگه زیبایی وجود نداشت. به نظر من بزرگترین هنر خلقت توی اینه که با اینکه همه چیز در طبیعت همواره در حال تغییره اما هماهنگی و حرکت به سمت تعالی، ویژگی ثابت همه دورانهاست. چیزی توی دنیا نیست مگه اینکه نگاهش به طرف کمال باشه. حتی روزها و سالهای عمر ما که توی تسلسل ثانیه ها گم میشن دارن کتابی رو ورق میزنن که یه روز به آخر میرسه. آدمهای اطراف ما هم تغییر میکنن. چیزی توی وجود همه هست که اونها رو وادار میکنه مسیر رشد و کمال رو طی کنن البته این راه نه اونقدر تاریک و مه آلوده که نشه توی اون قدم برداشت و نه اونقدر واضح و روشن که چشم بسته بشه از پیچ و خمهاش عبور کرد. کسی که میخواد پرواز کنه باید حتی بدون بال پریدن رو هم یاد بگیره. کسی که میخواد از دیوارهای شک و تردید عبور کنه باید نیلوفر شدن رو بلد باشه. 
این منصفانه نیست. دارم ذره ذره خرد میشم. زیر فشار یه سوال ساده، سوالی که خودم ساختمش اما توی جوابش موندم.
